Ks. Józef Tischner urodził się w 1931 roku w Starym Sączu. Dzieciństwo i młodość spędził w Łopusznej. W czasie wojny Tischnerowie przebywali w Rabie Wyżnej, a później w Rogoźniku. Józef Tischner gimnazjum ukończył w Nowym Targu. W 1945 przyjęto go do gimnazjum w Nowym Targu, gdzie cztery lata później zdał tzw. dużą maturę. W maju 1950 roku zapukał do bramy seminarium przy ul. Podzamcze w Krakowie. Studiował na Wydziale Teologicznym Uniwersytetu Jagiellońskiego.
Święcenia kapłańskie przyjął w 1955 roku. Podjął studia na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie (1955-1957). Po powrocie do Krakowa kontynuował je na Wydziale Historyczno-Filozoficznym UJ (1957-1959). Równocześnie pracował jako wikariusz w parafii św. Mikołaja w Chrzanowie (1957-1959) i parafii św. Kazimierza w Krakowie (1959-1963). W 1963 obronił doktorat u prof. Romana Ingardena na UJ. Od 1963 roku wykładał filozofię w Wyższym Seminarium Duchownym (od 1981 - Papieskiej Akademii Teologicznej) w Krakowie. Habilitował się w 1974 roku. W tym czasie współpracował już intensywnie z „Tygodnikiem Powszechnym” i miesięcznikiem „Znak”. Pełnił obowiązki duszpasterza krakowskiej inteligencji, którą gromadziły jego głośne „trzynastki” w kościele św. Anny. W l. 70. i 80. włączył się w ruch niezależnych inicjatyw kulturalnych. Od 1980 wykładał filozofię dramatu w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie oraz filozofię na Wydziale Filologicznym UJ.
Z ruchem „Solidarności” związał się od początku jego powstania; 19 X 1980 wygłosił w Katedrze Wawelskiej głośną homilię do przywódców NSZZ „Solidarność”, która dała początek Etyce solidarności. Równocześnie współtworzył Wydział Filozoficzny PAT (1981), pełnił funkcję jego dziekana, a od 1985 był profesorem nadzwyczajnym tej uczelni. Współzałożyciel (wraz z Hansem-Georgiem Gadamerem i Krzysztofem Michalskim) i prezydent Instytutu Nauk o Człowieku w Wiedniu (1981), wielokrotnie uczestniczył w organizowanych przez Instytut spotkaniach intelektualistów z Janem Pawłem II w Castel Gandolfo. Doktor honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego i Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Krakowie. Laureat wielu nagród m.in. im. Jurzykowskiego (1988), Pen Clubu (1993), im. K. Pruszyńskiego (1993).
Kawaler Orderu Orła Białego (1999). Autor wielu książek, w tym dzieł filozoficznych, zbiorów szkiców i esejów poświęconych problematyce filozoficznej, społecznej i religijnej, tomów rozmów. Szczególne miejsce w jego twórczości zajmują utwory pisane stylizowaną gwarą podhalańską, z których najbardziej znanym jest nawiązująca do tradycji góralskiej gawędy Historia filozofii po góralsku (1997). W ostatnich latach życia ciężko zachorował na raka krtani. Kolejne operacje pozbawiły go możliwości mówienia. Mimo to prawie do ostatniej chwili wciąż pisał; z tego czasu pochodzą przejmujące teksty o Bożym Miłosierdziu. Zmarł w 2000 roku w Krakowie. Pochowany został w Łopusznej.
Źródło: tischner.pl
Hymn szkoły - słowa.
Starosądeckiej ziemi sława
w sercach nam rośnie i dojrzewa,
nauką, pracą i honorem
będziemy przyszłość jej budować.
Ref:
W naszej szkole
Czas mądrość znaczy,
a ksiądz profesor tam z góry patrzy.
On przypomina jasne nuty,
w myślach nadzieją zakiełkuje
Księgę Beskidu, pieśń Dunajca
z wiatrem od Gorców odczytuje.
